Hoaxen met foto’s om het vreselijke kalifaat nog vreselijker te maken
Door Carel Brendel, 8 augustus 2015
Geen slavinnen in Irak, maar protesterende vrouwen in Egypte.
Levend verbranden. Onthoofden. Stenigen. Kruisigen. Liquidaties. Slavernij. Mensen van gebouwen gooien. Kinderen die worden ingezet als beul. Oproepen tot terreur en zelfmoordaanslagen.
Over vrouwenslavernij schrijft de terreurbeweging zelf openlijk over in haar “glossy” Dabiq. Afschuwelijke geweld in alle vormen valt te zien in de video’s die ISIS onophoudelijk de wereld in stuurt. Of in de onthoofdingsfoto’s die types als de oud-Almeerder Khalid Khudarhim voor de gezelligheid op Twitter plaatsen.
De golf van internetgeweld wordt mede in stand gehouden door in Nederland actieve kalifaatfans zoals de psychotische terreurverdachte Mohammed Ghorshid, alias Salahaddin al-Kurdi, die de computer van het Leger des Heils in Maastricht daarvoor mag gebruiken. Of via de website Ansar Khilafah, opgezet door een Nederlander die zich “ibrahiemawwad” of “Ibrahiem Awwad” noemt en voorheen op Facebook de “geheime groep” Staatsnieuws onderhield.
Helaas is voor sommigen wat ISIS zelf verspreidt nog niet erg genoeg. Ze voegen hun eigen materiaal toe om het ISIS-geweld te verergeren. De afgelopen dagen kwam er weer eens een treffend voorbeeld langs. Bij een bericht over negentien meisjes die zouden zijn geëxecuteerd omdat ze seks weigerden aan ISIS-strijders, plaatste het Algemeen Dagblad een foto met het bijschrift: “Deze foto zou meisjes tonen die door IS zijn gevangengenomen.”
NIDA Rotterdam is geen islamitisch CDA, maar eerder een islamistische AKP
Door Carel Brendel, 29 juli 2015
Nourdin el Ouali spreekt tijdens een Gaza-betoging in Amsterdam.
NIDA Rotterdam, de “frisse, dwarse, diverse en moderne” islamitische partij in de Maasstad, kan zich tot dusver op een redelijk welwillende pers verheugen. Minder aandacht is er voor de deelname van NIDA-prominenten aan acties voor het door Hamas geregeerde Gaza. Onderbelicht blijven ook de functies die enkele NIDA-vertegenwoordigers vervullen binnen organisaties van de Moslimbroederschap in Nederland.
Een “forse nieuwkomer” diende zich begin 2014 aan bij de gemeenteraadsverkiezingen in Rotterdam. De islamitische beweging NIDA (“oproep” of “stem”) trad in het strijdperk om de tweedeling te doorbreken, die zou bestaan tussen “mensen die volwaardig Nederlander zijn” en “een tweede groep Rotterdammers die dat ook zijn, maar die het idee hebben dat ze dat steeds moeten bewijzen”.
De islampartij probeerde tevens een einde te maken aan een andere tweedeling, die tussen de lokale grootmachten Partij van de Arbeid en Leefbaar Rotterdam. Islamitische kiezers hadden te lang als “stemvee” gefungeerd voor de PvdA.
Lijsttrekker was het voormalige GroenLinks-raadslid Nourdin el Ouali. Tegen NRC Next zei hij: “Juist vanuit onze islamitische inspiratie zijn we er voor iedereen. Wij geloven in Rotterdam, we komen voort uit de talrijke gemeenschappen die de stad rijk is. Wij zijn de integratie ver voorbij.”
El Ouali had tijdens de verkiezingscampagne een goede pers. Hij toonde zich een mediagenieke en bedreven debater. NIDA slaagde er in een deel van de islamitische kiezers los te weken van de PvdA en stapte in maart 2014 met twee raadsleden het Rotterdamse stadhuis binnen.
In het media-enthousiasme over de nieuwkomer bleven enkele aspecten van de nieuwe partij onderbelicht. Verpakt in mooie woorden (“Wij waarderen geloof en bieden het de ruimte”) eiste NIDA Rotterdam in haar beginselverklaring (Speerpunten) meer ruimte op voor de islam in het publieke domein zonder het woord islam overigens te noemen.
Geklaag over stroeve of onmogelijke moskeebouw is stemmingmakerij
Door Carel Brendel, 10 juli 2015
Feestelijke opening van de nieuwe Turkse moskee in Middelburg.
Scheidend CMO-woordvoerder Yassin Elforkani reageerde afgelopen dinsdag nogal emotioneel op het nieuws dat de bouw van een geplande moskee in Assendelft wordt afgeblazen. Op Twitter zei hij: “Het bouwen van moskeeën in Nederland onmogelijk geworden. PVV heeft het voor het zeggen. Rechtsstaat en democratie NEE.”
Aangezien de PVV buitenspel staat in de Tweede Kamer en slechts in twee gemeenten in de raad zit, besloot ik de tweet te toetsen in de databank van de Nederlandse kranten. Daar vond ik uiteraard veel nieuws over het bewonersprotest in Gouda-Noord tegen de komst van de inmiddels weggestemde megamoskee.
Minder aandacht, meestal alleen in de regionale media, was er voor goedgekeurde moskeeplannen. Alleen al over de laatste drie maanden vond ik tien voorbeelden van net geopende moskeeën of van plannen die in principe werden goedgekeurd door gemeentebesturen, soms ondanks het protest van omwonenden.
Prof. Bob Smalhout: De man die zich nergens bij neerlegt
Door Carel Brendel, 2 juli 2015
Dit artikel verscheen op 8 juni 1998 in het Algemeen Dagblad
BIJ DE EERSTE vraag reageert prof. dr. Bob Smalhout als door een adder gebeten: ‘Hebt u zich al een beetje verzoend met uw pensioen?’ Een efficientere methode om de man boos te maken valt er waarschijnlijk niet te verzinnen.
Vijf jaar geleden vertrok Smalhout bij het Academisch Ziekenhuis Utrecht (AZU), op grond van het bereiken van de leeftijd van 65 jaar. Het gedwongen afscheid is voor hem een open wond die pijn blijft doen.
“Het pensioen is een complete ramp. Het vreselijkste wat mij overkomen is. Een grote hartoperatie is minder erg. Als die achter de rug is, herstel je weer. Pensioen is een ziekte waarvan je nooit meer beter wordt. Waarom moet ik me daarmee verzoenen. Ik zie geen reden. Ik leg me nooit neer bij iets.’
Bob Smalhout en zich ergens bij neerleggen, die twee begrippen gaan inderdaad niet samen, zo leert de levensloop van Nederlands bekendste anesthesioloog. Hij mag dan de gevierde wetenschapper zijn, die zich heeft gesetteld in Bosch en Duin, een welgestelde enclave in de bossen bij Zeist, tegelijk is hij de rebel uit de Amsterdamse Transvaalbuurt gebleven, die met het hart op de tong geen enkel blad voor de zijn mond neemt.
Dat Smalhout een vechter is, laat hij al zien als jonge man. Hij groeit op in een typisch Amsterdams arbeidersgezin. Zijn joodse vader en hervormde moeder zijn verknocht aan de SDAP en de naoorlogse voortzetting daarvan, de PvdA. Zelfstudie is in deze kring vanzelfsprekend, maar de financiele middelen voor een medicijnenstudie zijn dat niet. Als werkstudent met de meest uiteenlopende baantjes bereikt hij toch wat hij als kind altijd al wil: dokter worden.
Tussen de witjassen ontpopt Smalhout zich als dwarsligger. Hij specialiseert zich in een onderontwikkeld vakgebied: de anesthesiologie. In Utrecht krijgt hij een aanstelling als hoogleraar. Zelden heeft een inaugurele rede zoveel beroering gewekt als die van Smalhout in 1972. In De dood op tafel onthult de kersverse prof dat per jaar ten minste 200 patienten overlijden door gebreken in de anesthesie. Veel collega’s nemen hem deze openheid voor altijd kwalijk.
Yassin Elforkani vertelt het fabeltje van de aap en de krokodil
Door Carel Brendel, 26 juni 2015
Yassin Elforkani (rechts) zegt tegen anti-islam-activist Ben Kok (buiten beeld) dat hij nog één vraag mag stellen aan Salah Soltan, spreker op het FION-congres.
Vorige week publiceerde weekblad Vrij Nederland een spraakmakend interview met imam Yassin Elforkani, de vertrekkende woordvoerder van het Contactorgaan Moslims en Overheid (CMO). Links naar en citaten uit het zeer lezenswaardige artikel vindt u hier (via Blendle) en
hier.
In het vraaggesprek ging het ook over Elforkani en de Moslimbroederschap. De passage waarin interviewster Greta Riemersma rechtstreeks vroeg naar zijn betrokkenheid met deze beweging, is als volgt. Lees de rest van dit artikel »
Cartoonactie werkt averechts voor hoge ambtenaar ministerie Veiligheid & Justitie
Door Carel Brendel, 20 juni 2015
Aissa Zanzen (rechts) met Issam al-Bashir (midden), topman in de Moslimbroederschap.
Met aanvulling en nieuwe foto’s
Was het wel zo’n goed idee van de Raad van Marokkaanse Moskeeën in Nederland (RMMN) om een cartoon uit te brengen en op 500 tot 1000 plaatsen op te hangen als tegenreactie op de Mohammed-cartoons die PVV-leider Geert Wilders wil tonen in de zendtijd van politieke partijen?
“We willen met onze actie laten zien dat humor de beste manier is om op de provocatie en belediging van Wilders te reageren,” aldus de toelichting van RMMN-woordvoerder Aissa Zanzen afgelopen woensdag in Het Parool.
De eerste sceptische reacties gingen vooral over de humor en de artistieke kwaliteiten van de anti-Wilders-tekening. Over smaak valt nu eenmaal te twisten.
Een tweede waarschijnlijk onbedoeld gevolg van de cartoonactie is echter dat initiatiefnemer Zanzen onder het vergrootglas kwam te liggen van de Wilders-aanhang. Zanzen namelijk blijkt niet alleen woordvoerder van de Marokkaanse moskeekoepel, actief lid van de Amsterdamse PvdA en kandidaat bij de raadsverkiezingen van 2014, maar volgens zijn eigen Linkedin-profiel ook Hoofd Algemene Zaken van het ministerie van Veiligheid & Justitie (V & J).* Zie aanvulling
Links grenst zich niet meer af van gekkies en extremisten
Door Carel Brendel, 19 juni 2015
Demonstratie tegen de Amsterdamse stedenband met Tel Aviv en Ramallah. Links houdt niet meer de rug recht tegenover gekkies en extremisten.
Dit artikel verscheen op 9 april 2015 op de website Jalta.nl
In de jaren 50 en 60 groeide ik op in een uiterst links milieu, maar stemmen op een linkse partij was niet vanzelfsprekend. Mijn vader was radencommunist, lid van een sektarische stroming die hoopte op de spontane vorming van niet door partijpolitiek gecorrumpeerde arbeidersraden.
Om principiële redenen stemde hij nooit; niet op de “revisionistische” PvdA, zeker niet op de leninistische CPN, en ook niet op de PSP, GroenLinks, SP of alles wat zich ter linkerzijde aandiende.
Vanwege de opkomstplicht ging hij wel naar het stembureau, waar hij zijn stembiljet demonstratief niet invulde. Mijn moeder ging altijd met hem mee, zei een beetje pesterig “ik stem lekker wel” en maakte daarna een hokje rood voor een partij links van de PvdA.
Desondanks waardeerde mijn vader alles wat de sociaaldemocratie tot stand heeft gebracht. SDAP-leider Pieter Jelles Troelstra was na 1900 in zijn ogen veel succesvoller dan de van christen tot anarchist geëvolueerde Domela Nieuwenhuis. De arbeidersklasse had volgens hem veel meer aan de PvdA onder Drees met zijn AOW dan aan de stalinisten van de CPN, en genoot meer vrijheid in het kapitalistische Westen dan onder het staatskapitalisme in het Oostblok.
“Juist door met het systeem mee te werken,” zo doceerde hij, “verbeterde de sociaaldemocratie het lot van de arbeidersklasse, en kwamen er socialere werkomstandigheden, betere huisvesting, grotere kansen op onderwijs.” Deze hervormingen waren goed voor de arbeiders, maar tevens de redding van het kapitalisme. Een voorwaarde voor succes was wel dat de sociaaldemocraten zich afgrensden van extremistische stromingen. Tijdens de beroemde Spoorwegstaking van 1903 pleegde de SDAP verraad aan de arbeiders, maar aan de andere kant was dit verraad onafwendbaar en nuttig voor de langere termijn. Ik hoop dat ik zo een correcte weergave geef van de “historisch materialistische” redeneringen van mijn oude vader.
Op één punt ben ik nog steeds overtuigd mijn vaders gelijk. Om succesvol te opereren, moet verstandig links een duidelijke lijn grens trekken tussen zichzelf en allerlei revolutionaire en extremistische groepjes. Tot halverwege de jaren 60 van de vorige eeuw had de PvdA hier geen moeite mee. De enige concurrent op links was de door Moskou gecontroleerde CPN, die haar sporen had verdiend in het verzet tegen de Duitsers, maar in diskrediet raakte door het neerslaan van arbeidersprotesten in Oost-Duitsland, Polen en Hongarije te verdedigen.
De toegenomen welvaart, de “culturele revolutie” tegen de saaie en paternalistische verzuiling van de jaren 50, de dooi in de Koude Oorlog, dat alles maakte een einde aan de gezonde afgrenzing. De sociaaldemocratie worstelde met haar eigen succes. De PvdA had als hervormings- en emancipatiepartij steeds minder te bieden aan haar natuurlijke aanhang.
Waar ging het mis? Opeens was daar de oppositiegroep Tien Over Rood, die de erkenning van de door staatsveiligheidsdiensten beheerste DDR als programmapunt aanprees. PvdA-prominenten deden merkwaardige uitspraken over de historische noodzaak van de Berlijnse Muur.
CMO-woordvoerder Yassin Elforkani had veel tegenwind, maar niet van de media
Door Carel Brendel, 18 juni 2015
Salah Soltan (links) en Yassin Elforkani (rechts) in mei 2010 op een congres van de FION in Amsterdam. In het midden Jacob van der Blom.
Boegbeeld van de gematigde islam en steunpilaar van de Moslimbroeders. De opgestapte CMO-woordvoerder Yassin Elforkani was het allebei, al werd alleen het eerste volop bericht door de media. Zijn vertrek lijkt vooral een klap voor integratieminister Asscher, die met Elforkani als gesprekspartner irreële sociaal-democratische dromen over een liberale polderislam nieuw leven wilde inblazen.
Nogal onverwacht werd Yassin Elforkani in het najaar van 2012 woordvoerder van het Contactorgaan Moslims en Overheid (CMO), de voornaamste gesprekspartner van de Nederlandse regering namens 85 procent van de moskeeën. Tot dat moment namelijk was Elforkani actief voor organisaties binnen de concurrerende, veel kleinere en inmiddels in coma verkerende Contact Groep Islam (CGI).
Even onverwacht geeft de voormalige jongerenimam er nu de brui aan. Gisteren liet Elforkani aan het ANP weten dat het CMO-woordvoerderschap een te zware wissel trekt op zijn privé-leven.
Bij dat laatste kan ik me iets voorstellen. Het is een hele klus om het woord te voeren namens twaalf vaak met elkaar overhoop liggende organisaties met diverse etnische achtergronden en uiteenlopende belangen. Je kunt het bijna niemand naar de zin maken. Als “gezicht van de gematigde islam” liep hij soms ver voor de zeer conservatieve troepen uit. Zonder “rugdekking”, aldus zijn vriend Ibrahim Wijbenga.
En dan was er ook nog de tegenwind van buiten de eigen moskeekoepel. De steeds invloedrijkere salafisten zijn niet aangesloten bij het CMO. Daarnaast is Elforkani het mikpunt van jihadfans, die zijn stellingname tegen deelname van Nederlandse jongeren aan de jihad in Syrië niet kunnen verkroppen.
Frappante overeenkomsten tussen moskeesoaps in Amsterdam en Rotterdam
Door Carel Brendel, 30 mei 2015
“See you in court,” zeggen ze in Amerikaanse series. De kemphanen in het conflict rond de Essalam Moskee zagen elkaar op woensdag 20 mei in de Rotterdamse rechtbank. Nee, niet een shariatribunaal, maar een Westerse rechter moet de moskeeruzie beslechten.
De rechtszaak is het voorlopige hoogtepunt (of dieptepunt) in een al maanden durende strijd tussen een groep Marokkaanse gelovigen, aangevoerd door Essalam-vice-voorzitter Abderrazak Boutaher, en de Al-Maktoum Stichting uit Dubai, de Golfstaat van waaruit de bouw en de exploitatie van de moskee worden gefinancierd.
Deze stichting leverde drie van de vijf bestuursleden. Voorzitter Hussain Alsayegh komt uit Dubai, een van de Verenigde Arabische Emiraten. Uit deze oliestaat komt ook Mohammad Bin Ghannam. Een centrale rol wordt verder toegeschreven aan de in Irak geboren Nooh al-Kaddo, directeur van het eveneens door Al-Maktoum gefinancierde Islamic Cultural Centre of Ireland (ICCI).
Boutaher heeft de drie “Arabieren” uitgeschreven bij het Handelsregister. Het trio bestrijdt de rechtmatigheid van deze maatregel en heeft op zijn beurt Boutaher ontslagen. De rechter moet nu uitmaken welke partij gelijk heeft.
Hoorzitting Kamercommissie over buitenlandse financiering moskeeën
Door Carel Brendel, 27 mei 2015
Blauwe Moskee, Amsterdam
De Tweede Kamercommissie voor Veiligheid & Justitie hield vandaag een hoorzitting/ rondetafelgesprek over de buitenlandse financiering van islamitische instellingen. De uitnoding kreeg ik naar aanleiding van mijn eerdere blogs over dit onderwerp. De commissie ging daarnaast in gesprek met Stijn Hoorens, onderzoeker van RAND Europe en schrijver van een rapport over dit onderwerp op verzoek van de Tweede Kamer. De andere sprekers waren Driss Tabghi, woordvoerder van Marokkaanse moskeebezoekers, Yassin Elforkani, woordvoerder van het Contactorgaan Moslim en Overheid, en jongerenwerker Ibrahim Wijbenga.
Voorafgaand aan de hoorzitting kreeg ik het verzoek een gespreksnotitie te schrijven, waarin ik uiteraard veel punten heb opgenomen die ik in eerdere blogs heb vermeld. Hieronder volgt de tekst die ik vooraf had ingezonden.