CarelBrendel.nl

Ahmed Dahir Aweys

Twee op de valreep aangekondigde gastsprekers bezoeken vanaf vanmiddag een Somalisch islamcongres in Amsterdam. Een van hen werd vorige week vanwege zijn controversiële opvattingen nog geweerd op een school in Zweden. De ander wordt geroemd als “geleerde van de verzoening”, maar ging de straat op voor directe invoering van de sharia en sprak op een congres in Gent, waar volgens de Veiligheidsraad geld werd ingezameld voor de terreurbeweging van zijn broer.

Wat voor buitenlandse predikers komen hier eigenlijk over de vloer? Vrijwel niemand hield zich met deze vraag bezig. Maar na vele jaren van gebrekkige aandacht staan de propagandisten van het salafisme en aanverwante totalitaire ideologieën eindelijk in het volle licht van de schijnwerpers.

Bloggers en sheikwatchende Twitteraars houden bij wie er binnenkomt. Website GeenStijl heeft zijn eigen Sheikwatch-rubriek. Gevestigde media, politici en bestuurders hebben meer aandacht gekregen voor het fenomeen. Zo greep de Eindhovense burgemeester Rob van Gijzel eindelijk hard in toen de lokale Al-Fourqaan Moskee een reeks omstreden imams uitnodigde, met als dieptepunt een geestelijke uit Koeweit die de jihad in Syrië financierde en daar met een Kalashnikov was gefotografeerd.

Sommige Nederlandse moskeeën reageren op de toegenomen aandacht door slechts spaarzame informatie te geven over de sprekers op geplande conferenties. Ze zijn kennelijk bevreesd voor te veel belangstelling van de kritische buitenwacht. Al-Fourqaan bijvoorbeeld meldde pas kort voor de bewuste bijeenkomst dat jihadfinancier Waleed al-Tabtabae op de sprekerslijst stond.

Lees de rest van dit artikel »

Hoe verbindt je de levenslijnen van totaal verschillende, maar wel behoorlijk verknipte personen aan elkaar tot een spannend en meeslepend verhaal? Het antwoord geeft de Utrechtse journalist Patrick Pouw in De Terugkeerling, zijn met groot gevoel voor timing begin dit jaar verschenen debuutroman.

Hoofdpersoon één, de “terugkeerling” is Pjotr van Wijk, die ontsnapt uit een treurig bestaan bij een cynische vader in Nieuwegein door de islam te omhelzen. Als Bilal vindt hij zijn bestemming in de Utrechtse wijk Kanaleneiland waar hij in razend tempo radicaliseert. Hij ontpopt zich als de aanvoerder van een groepje selfmade terroristen. De Domstad-jihadis plannen een grote aanslag in het winkelhart van Nederland.

De tweede hoofdpersoon, Bilal’s tegenstrever Mo vertrok juist uit Kanaleneiland om aan een treurig bestaan te ontkomen. Hij is nu eenmaal anders dan zijn roddelzieke moeder en zijn criminele broer. Mo laat het Marokkaanse milieu achter zich dankzij de kennismaking met het mysterieuze mooie meisje Melissa, van wie de precieze achtergrond pas tegen het einde duidelijk wordt.

Mo vindt haar portemonnee in de stadsbus waarin zij kennelijk op weg was naar de tippelzone aan de Europalaan. Het is het begin van een kortstondige vriendschap. Mo breekt uit zijn ongelukkige Utrechtse wereld. Als student in Manchester komt hij “uit de kast” en dompelt zich onder in het alternatieve circuit.

Volslagen onverwacht voor zijn Britse vrienden kiest Mo opeens voor een aanvankelijk succesvolle carrière bij de AIVD. Maar als de wegen van Mo en Bilal elkaar kruisen is de geheim agent in een diepe neerwaartse spiraal geraakt. Op het moment dat het werk hem laat terugkeren naar Kanaleneiland, is Mo’s bestaan gedrenkt in de alcohol. Zijn motivatie is opgelost in rancune tegen zijn chefs. Meer van de plot zal ik niet verklappen.

Pouw schreef eerder Salaam!, zijn verslag van een jaar als undercover in de gelederen van de salafistische prediker Suhayb Salam. Zijn kennis van de islamistische beweging komt hem goed van pas in zijn beschrijving van de nog veel radicalere moslimextremisten rond “Bilal”. Levensecht beschrijft Pouw hoe de “broeders” achter hun pc’tjes op Kanaleneiland skypen met de echte jihadisten in Syrië, zwelgend in slachtofferdenken, mopperend op de “te westerse” jongerenimam (die een sterke gelijkenis vertoont met Yassin Elforkani), werkend aan de uitgelezen kans om aan de “kuffar” te laten zien dat “de moslims” zich niet laten onderdrukken.

Pouw neemt zijn lezers overtuigend mee door achterstandswijken, waar veel maar niet alles uitzichtloos is. Pouw geeft zijn multiculturele samenleving een eigen dynamiek. Allah heeft niet alles voorbestemd op Kanaleneiland. Een vrijgevochten meisje kan enkele jaren later opeens rondlopen als een in een niqab verpakte “zuster”. Maar een moslim militant van het eerste uur maakt zich los van de sociaal-religieuze druk en ergert de “broeders” door met een “Nederlandse” zonder hoofddoek op Kanaleneiland op te duiken voor familiebezoek.

Vol vaart vertelt Pouw zijn verhaal van de ene naar de andere onverwachte wending. Wat dat betreft had De Terugkeerling het zelfde effect als Bonita Avenue van Peter Buwalda, en Smeergeld van Nausicaa Marbe — twee andere boeken die ik bijna niet kon wegleggen.

Marbe had een perfecte timing door Smeergeld uit te brengen op een moment dat in Haarlem een grote corruptie-affaire uitbrak waarin de werkelijkheid de fantasie nog overtrof. Pouw bedacht zijn zeer Utrechtse De Terugkeerling op een moment dat islamextremisten in Parijs en Brussel levensechte aanslagen voorbereidden en uitvoerden.

Ook in zijn geval overtrof de realiteit de literaire bedenksels. Het doelwit van de Domstad-jihadisten bestaat niet meer. Niet vanwege van een terreuraanslag, maar als gevolg van een faillissement.

Patick Pouw, De Terugkeerling, Uitg. Lebowski

PS Nog drie andere boeken wachten op een bespreking. Choosing Sharia?, de voortreffelijke studie van Machteld Zee naar de Britse shariarechtbanken. What’s Left, de klassieker van de links-liberale Engelse columnist Nick Cohen over de verloedering van de links-liberale beweging, en Pourquoi j’ai quitté les Frères Musulmans van de uitgetreden Franse Moslimbroeder Mohamed Louizi.

De komende maand echter ga ik heel andere dingen doen. Op social media komen hooguit wat mooie foto’s langs, want ik ben niet het type dat zijn vakanties verpest door in de hotelkamer allerlei langlopende Twitterruzies uit te vechten.

Begin mei ben ik er weer. Tot ziens.

Baraa Ahmad vermaakt de kinderen in de El Tawheed Moskee. Nu staat hij op de terroristenlijst.

Acht van de nieuwkomers op de Nederlandse terroristenlijst hebben geen digitale sporen achtergelaten. Nummer negen daarentegen is een voormalig gewichtheftalent uit Amersfoort. Twee jaar terug organiseerde hij nog kinderfeestjes in een Amsterdamse moskee. Nu zit hij in het kalifaat.

Tussen al het nieuws over de aanslagen in Brussel bleef de jongste uitbreiding van de Nederlandse terreurlijst vrijwel onopgemerkt. Alle kopstukken uit de Haagse regio staan nu onderhand wel op de lijst.

De nieuwkomers zijn totaal onbekende figuren uit de provincie. Opmerkelijk is de aanwezigheid van twee mannen met autochtoon klinkende voor- en achternamen. Het gaat kennelijk om bekeerlingen. Zou een van hen “Abu Salman” zijn, een autochtone Nederlander die volgens het boek van de Belg Montasser AlDe’emeh zijn zoontje heeft meegenomen naar de jihadvilla van Jabhat Nusrah in Aleppo? Het antwoord is onbekend.

Slechts een van de negen aanwinsten op de terreurlijst heeft digitale sporen achtergelaten. Het gaat om de in Assen geboren Baraa Ahmad. Op internet liet hij een profiel achter met onder meer de trefwoorden “Doorzetter”, “Spontaan”, “Creatief”, “Assen”, “Irak”, “Turkmeens”, “Ondernemers”, “Gewichtheffen”, “Sterkste Man” en “Team Rebel”. In 2012 gold de “aankomende topper” Ahmad van het Amersfoortse Team Rebel nog als een favoriet bij het NK gewichtheffen.

Een doorzetter in de sport was hij echter niet. Na zijn studie koos Baraa voor het ondernemerschap. Hij begon een cosmeticabedrijfje. Maar ook hier was hij geen blijver. Het antwoord waarom staat min of meer in een onderzoekje namens de zeepfirma. Daaruit blijkt namelijk dat hij naast zijn echte naam ook de schuilnaam “Abou Khattab Al Turkmani” gebruikte.

Baraa was aangeraakt door het jihadi salafisme. Hij bedacht Happylines Dawah, de verspreiding van islamitische boodschappen via de lege ruimtes in treinkranten. Het leidde tot positieve aandacht bij De Ware Religie, het virtuele clubhuis van de Nederlandse jihadsupporters. Antropoloog Martijn de Koning schreef een artikel over “Abou Khattab al Turkmani,” die niet op een harde confronterende manier, maar juist op een vriendelijke manier dawah verrichtte. De Koning meldde ook dat de dawah-pionier aanwezig was geweest bij een voetbaltoernooi op een Haags veldje, dat na een confrontatie (over jihadvlaggen) met de politie de geschiedenis inging als de “Slag van Hondius”.

De lezers van mijn blog maakten ruim twee maanden geleden kennis met “Abou Khattab al Turkmani”, van wie de echte naam toen nog niet bekend was. Als “Admin Khattab” was hij een van de mensen achter “De Zuivere Aanbidding”, een Facebook groep die vrome salafistische boodschappen verspreidt via de sociale media. Het was mij opgevallen dat drie van de zes administrators banden hadden met het pro-jihadistische milieu. Een van hen komt volgens Vrij Nederland als Keith R. voor in het Context-dossier, maar is meer bekend onder het alias “Abdullah West”. Een andere schuilnaam (zo beweert Shabir “Maiwand” Burhani met grote stelligheid) is “Ibrahiem Awwad”. Onder die naam zou R. betrokken zijn bij de “geheime” Facebook-groep Staatsnieuws, bedoeld voor de verspreiding van ISIS propaganda.

Een tweede beheerder van “De Zuivere Aanbidding” is Adil C., alias “Admin Ayubi”, die onlangs wegens het overmaken van geld naar Syrië werd veroordeeld tot één jaar cel, waarvan de helft voorwaardelijk, in een Arnhemse jihadzaak.

De derde betrokkene is dus Ahmad, die in september op zijn Facebookpagina meldde dat hij nu “een trotse mujahid is onder de schaduw van de khilafah”. Hij heeft alsnog voor de harde, confronterende aanpak gekozen. Wanneer hij precies is vertrokken is niet helemaal duidelijk, vermoedelijk een jaar geleden. In drie jaar legde “Abou Khattab” de weg af van Team Rebel naar het rebellenteam van Abou Bakr al-Baghdadi.

In juli 2014 organiseerden Ahmad en R. nog kinderfeesten in de El Tawheed moskee. De Zuivere Aanbidding hield er ook een zusterdag en nam een video op in de bibliotheek van de moskee. Nu Ahmad onder zijn echte naam opduikt op de Nederlandse terroristenlijst, dringt zich opnieuw de vraag op waarom de El Tawheed Moskee zo veel ruimte heeft gegeven aan mensen die aanschurken tegen het jihadisme.

Nourdin el Ouali (links) met pro-Hamas actvist Zaher Birawi (midden) en Ibrahim Akkari, voorman van de Moslim Broederschap in Nederland.

De islamitisch geïnspireerde partij Nida Rotterdam weerlegt opnieuw geen feiten, maar roept “guilty by association” bij vragen over de dwarsverbanden van sommige leden met de Moslim Broederschap (MB). Ondertussen associeert partijleider Nourdin el Ouali zichzelf opnieuw met Britse Hamas-activisten.

Elsevier-journaliste Nikki Sterkenburg schreef deze week een zeer lezenswaardig artikel over het tweejarig bestaan van Nida Rotterdam, de enthousiaste en spraakmakende, islamitisch geïnspireerde lokale partij in de Maasstad. De tekst vind u hier (achter de abonneemuur) of anders moet u even langs de kiosk.

Sterkenburg vroeg Nida Rotterdam ook naar de door mij gesignaleerde dwarsverbanden van partijleider Nourdin el Ouali en prominente kaderleden met organisaties uit de sfeer van de Moslim Broederschap (bekeerlingengroepen, Milli Görüs, aan de MB gelieerde actiegroepen voor Gaza). Zoals te verwachten viel kwam Nida opnieuw niet met een weerlegging van de door mij aangedragen feiten. Dan kan ook moeilijk want ik heb ze verzameld uit reguliere media als Trouw en RTV Rijnmond, uit het kadaster en het handelsregister, en bovenal van de websites van de betrokken organisaties. Net als de vorige keer sputtert de partij over “guilty by association”.

Fractiemedewerker Jeroen Schilder, tevens lid van de Raad van Toezicht van het in islamitisch centrum De Middenweg gevestigde Landelijk Platform Nieuwe Moslims, zegt in Elsevier: “We praten met iedereen. Het is guilty by association. Bij ons eenjarig jubileum sprak de Joods-lesbische Markha Valente van de Radboud Universiteit Nijmegen. Nourdin staat ook op de foto met prinses Beatrix. Als je de redenering van Brendel doortrekt, zijn we ook te linken aan de roze beweging en het koningshuis.”

Als ik Schilders’ redenering nog verder doortrek, dan ben ik ook verbonden aan de Moslim Broederschap, want in 2012 bezocht ik de Nationale Bekeerlingendag. Ik sta op de foto met de Canadees Jamal Badawi, een kopstuk van de internationale MB. Sterker nog, ik schudde de hand van Jacob van der Blom (Europe Trust Nederland, De Middenweg, Essalam Moskee) en daarmee ben ik slechts twee handdrukken verwijderd van Yusuf al-Qaradawi, de geestelijk leider van de Moslim Broederschap.

Lees de rest van dit artikel »

Mumtaz Qadri

Salman Taseer was de moedige gouverneur van Punjab. Hij nam het op voor de christelijke vrouw Asia Bibi, die tot de doodstraf werd veroordeeld op grond van de zeer dubieuze Pakistaanse blasfemiewetgeving. Taseer ontving daarna tientallen doodsbedreigingen. Op 4 januari 2011 werd Taseer uit de weg geruimd door een van zijn eigen lijfwachten.

Mumtaz Qadri heette de religieuze fanaat die minstens 25 kogels afvuurde op Taseer. Een Pakistaanse rechtbank veroordeelde hem tot de doodstraf. Een week geleden werd Qadri opgehangen in de gevangenis. Fanatieke moslims in Pakistan beschouwen de vermoorde gouverneur als een afvallige en vereren de laffe moordenaar als een martelaar. Naar schatting 100.000 mensen woonden zijn begrafenis bij.

Het fanatisme beperkt zich niet tot Pakistan. De heldenverering van Qadri vindt ook plaats in Groot-Brittannië met zijn talrijke Pakistaanse migranten, en ook in de kleine Pakistaanse kolonie in Nederland, die door radicale predikers en uitingen steeds vaker de aandacht van de sheikwatchers trekt.

De Al-Aqsa Moskee in het Noord-Engelse Bolton zette Qadri vorige week centraal in zijn Facebook-profiel. Daar verschenen diverse video’s en artikelen ter ere van de opgehangen terrorist. Muhammed Asim Hussain, imam in Bradford, sprak van “een donkere dag in de geschiedenis van Pakistan. De doodstraf was onterecht volgens Hussain, want Qadri verrichtte zijn daad “ter ere van de profeet”. Hussain gaf begin dit jaar overigens nog lezingen in Eindhoven en Amsterdam.

Ook Pakistaanse moskeeën in Nederland eren de opgehangen terrorist als een martelaar. Moskee Ghousia plaatste op 4 maart een stukje over Qadri, volgens de Google-vertaling uit het Urdu “undoubtedly a great figure whose sacrifice was accepted before Allah”. De Al-Karam Moskee in Amsterdam deelde een video van Qadri met reacties als “proud on you Mumtaz” en “Allahu Akbar”. “Miesbahoel Islam” (Zwolle) plaatste ook al een video ter ere van Qadri.

“Dawate Islami Holland,” een Pakistaanse dawah (islamitische missie) organisatie, zegt dat Mumtaz Qadri “het martelaarschap kreeg door de eer van de boodschapper van Allah te verdedigen”. Ook deze club deelde videos ter ere van de veroordeelde terrorist. Behalve eerbetoon aan de moordenaar van gouverneur Taseer bevat de tijdlijn van “Dawate Islami Holland” vooral “vredesgroeten naar de Profeet” en oproepen voor “inspirerende bijeenkomsten”, onder meer in moskee Ghausia in Rotterdam (de moskee van de bloemen gooiende imam), de gelijknamige moskee in Den Haag en ook in Almere.

De bewondering uit de hoek van Dawate Islami is verklaarbaar. Mumtaz Qadri was een gewaardeerd lid van hun organisatie. Dawate Islami geldt als een “geweldloze” en “gematigde” beweging, die sterk gekant is tegen de Taliban en de Saoedisch geïnspireerde Deobandi sekte. De wijde steun voor Mumtaz Qadri is genoeg reden om grote vraagtekens te zetten bij de “gematigdheid” van Dawate Islami en aanverwante verenigingen.

Als “gematigde” Pakistaanse moskeeën in Nederland zonder aarzeling een terroristische moordenaar verheerlijken, dan heeft minister van Integratie Lodewijk Asscher er weer een probleem bijgekregen.

Mutlaq Alqarawi (rechts) en Adel al-Falah (midden) ontvangen het Britse Hogerhuislid Lord Sheikh.

Het mooie van Blendle is dat je in aanraking komt met onverwachte artikelen in media die je niet dagelijks te zien krijgt. Afgelopen week ontdekte ik in het weekblad Humo een artikel over de Moslimbroederschap (MB) in België. Daaruit blijkt dat deze beweging ook bij onze zuiderburen kan rekenen op steun uit Koeweit.

Toegegeven, de kop in chocolade had een wat alarmistische toonzetting: ‘DE MOSLIMBROEDERS WILLEN VIA BELGIË EUROPA OVERNEMEN’. Zelf maak ik me vooralsnog meer zorgen over de nabije doelen van de Broeders. Het herislamiseren van verwesterde moslims, het winnen van nieuwe bekeerlingen, het streven naar invloedrijke posities binnen moslimkoepels en de beïnvloeding van regeringen, gemeentes en Europese instellingen, die vaak zo naïef zijn om organisaties van de Moslimbroederschap als spreekbuis namens alle moslims te beschouwen.

Het Humo-artikel bevatte opvallend nieuws. Zo onthulde auteur Raf Saviller het bestaan van een organisatie in Antwerpen, waarin topfunctionarissen uit Koeweit samenwerken met de leiding van de Belgische MB. Het gaat om het European Center for Training and Education (ECTE), een “vereniging zonder winstoogmerk” (vzw) die is gevestigd in een achterafstraatje in de wijk Borgerhout.

Humo kreeg geen antwoord van de Koeweitse ambassade op vragen over de activiteiten van ECTE. Ook de Antwerpse burgemeester Bart De Wever gaf geen opheldering. ECTE heeft geen website en ontplooit zo te zien geen bezigheden op het gebied van training en educatie. Dat wekt het vermoeden dat de vzw vooral is opgericht om de bouw van moskeeën en andere MB-activiteiten te ondersteunen.

De samenstelling van het bestuur wijst in deze richting. Humo noemde slechts de namen van drie bestuurders. Uit een document in het Belgische Staatsblad blijkt dat zes Koeweiti’s en drie Belgen op 26 juli 2013 waren betrokken bij de oprichting van ECTE. Het negental benoemde Adel al-Falah, “undersecretary” op het ministerie van Awqaf (islamitische fondsen) en Islamitische Zaken tot voorzitter.

Vice-voorzitter is Khalif al-Ezainah, “assistant undersecretary” voor externe betrekkingen van hetzelfde Koeweitse ministerie van religieuze zaken. Penningmeester is Mutlaq Alqarawi, eveneens “assistant undersecretary”, maar sinds enkele jaren gepensioneerd. Alqarawi is hier bekend als voorzitter van Europe Trust Nederland (ETN), de vastgoedstichting van de Nederlandse Moslimbroeders. Met steun uit Koeweit bouwden ze de Blauwe Moskee in Amsterdam en kochten een pand in Den Haag voor de Stichting Sociaal Cultureel Centrum Nederland (SSCCN). Zoals bekend (behalve bij de redactie van Nieuwsuur) is ETN tevens eigenaar van dawah centrum De Middenweg in Rotterdam.

Lees de rest van dit artikel »

Europe Trust voorman Ahmed al-Rawi kwam in 2008 over om het contact voor de Blauwe Moskee te tekenen. Achter hem staat Yahia Bouyafa.

UPDATE: Algemeen Dagblad moet rectificeren

“Toen ik in februari 2009 mijn eerste blog schreef over de komst van de Moslimbroederschap naar het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart, had ik er geen flauw idee van dat het dossier van de Blauwe Moskee zou uitgroeien tot een complete soap. Nog minder kon ik vermoeden dat de Nederlandse Moslimbroeders — normaal gesproken een nogal gesloten gezelschap — vier jaar later hun interne ruzies in de volle openbaarheid zouden uitvechten. Inmiddels is de serie Goede Moskee, Slechte Moskee toe aan deel 245.”

Zo begon ik op 31 oktober 2013 een blog over de moskeesoap rond De Blauwe Moskee in Amsterdam en haar eigenaar, Europe Trust Nederland (ETN), de vastgoedstichting van de Moslimbroederschap in Nederland. Aanleiding tot het artikel was het aangekondigde vertrek van ETN-bestuurslid Yassin Elforkani (voorzitter en later vice-voorzitter), die in de Volkskrant uitgebreid had verteld over zijn hoog oplopende ruzie met ETN-oprichter Yahia Bouyafa.

Bijna anderhalf jaar later gaat de soap vrolijk verder met nieuwe wendingen en intriges. Het script kreeg een tweede verhaallijn rond de Rotterdamse Essalam Moskee (niet van ETN, wel van de Moslimbroeders), waar ongeveer een jaar geleden een vergelijkbare strijd om de macht uitbrak. Tussen de twee moskeeruzies bestaan frappante overeenkomsten.

Ik zal u niet vervelen met een te uitgebreide voorgeschiedenis. Wilt u alles in detail weten dan kunt u op deze site zoeken met de trefwoorden “Europe Trust Nederland”.

Kort samengevat komt het er op neer dat Bouyafa in oktober 2006 een van de oprichters was van Europe Trust Nederland, het polderfiliaal van de in Markfield bij Leicester gevestigde Europe Trust, het Europese vastgoedfonds van de Moslimbroeders.

Met steun uit Koeweit opende ETN in 2008 een islamitisch centrum in Den Haag. In 2009 tekende Bouyafa in het bijzijn van Europe Trust-directeur Ahmed al-Rawi een contract voor de bouw van de Blauwe Moskee in Slotervaart. Bouyafa vertelde dat hij financiers had gevonden in Qatar. Hij kreeg de zaak echter financieel niet voor elkaar. Hij maakte daarom op 1 januari 2010 als voorzitter plaats voor jongerenimam Yassin Elforkani. Daarnaast trad de bekeerlingenvoorman Jacob van der Blom, die in 2010 de grote Yusuf al-Qaradawi persoonlijk ontmoette op een congres van de International Union of Muslim Scholars (IUMS), tot het bestuur toe. Elforkani en Van der Blom maakten de financiering van de Blauwe Moskee rond met steun van Moslimbroeders uit Koeweit, en onder toezicht van het ministerie van religieuze zaken.

De Koeweitse overheid ging zich in 2013 direct met de gang van zaken bemoeien. De inmiddels gepensioneerde topambtenaar Mutlaq Alqarawi nam het voorzitterschap op zich. Sterke man in Nederland, naast Van der Blom, is tegenwoordig Ibrahim Akkari, een oudgediende onder de Nederlandse Moslimbroeders. Sinds 16 maart 2015 is hij vice-voorzitter, en neemt daarmee de in november 2013 door Elforkani ontruimde stoel in.

In 2014 verwierf ETN nog een derde gebouw, een voormalige kerk in Rotterdam. Het pand werd omgedoopt tot De Middenweg en fungeert als dawah-centrum voor de Moslimbroeders — wat overigens geheel was ontgaan aan het onderzoeksteam van Nieuwsuur bij hun speurtocht naar “gewone moslims”.

Dat alles gebeurt sinds 1 juli 2010 zonder Bouyafa. Zijn vertrek als bestuurslid was het begin van steeds weer nieuwe verwikkelingen en conflicten tussen enerzijds Bouyafa en anderzijds de tandem Elforkani/Van der Blom. Opmerkelijk daarbij was dat de “broeders” weldra openlijk vechtend over de straat rolden, en dat er vanuit de anders nogal gesloten beweging driftig werd gelekt naar de media.

Lees de rest van dit artikel »

Twee maanden na de eerste onthullingen op mijn website, en van Elma Verhey bij ThePostOnline, zijn de Nederlandse media wakker geworden. NRC Handelsblad meldde gisteren dat Marjan Sax en Heikelien Verrijn Stuart, bestuursleden en tevens beheerders van de subsidiekraan van Stichting Democratie en Media (SDM), in de afgelopen jaren geld uitdeelden aan projecten waar ze zelf bij betrokken waren.

Veel NRC-nieuws stond in november en december al op mijn website en bij ThePostOnline, dat onder meer mijn blogs over de affaire heeft geplaatst naast het onderzoekswerk van Verhey.

In december bood ik bij NRC Handelsblad een opiniestuk aan. Ik baseerde het op een zoektocht door SDM-jaarverslagen en -subsidielijsten uit de periode 2010-2014. Helaas, wegens “nijpend ruimtegebrek” drong mijn artikel niet tot de kolommen door. Bij de afdeling onderzoek van NRC Handelsblad was er nu kennelijk wel tijd en ruimte voor de misstanden bij Democratie en Media.

NRC-verslaggever Joep Dohmen bevestigde mijn eerdere conclusies: “Uit een inventarisatie van de sinds 2010 door SDM uitgedeelde subsidies blijkt dat de stichting inderdaad honderdduizenden euro’s heeft gegeven aan organisaties waarbij twee bestuursleden betrokken waren. Het gaat om publiciste Marjan Sax, tot vorig jaar bestuurslid, en journaliste Heikelien Verrijn Stuart, inmiddels lid van de raad van toezicht.”

Dohmen vond overigens ook SDM-steun aan de door Verrijn Stuart bestuurde Nuhanovic Foundation – twee subsidies die ik over het hoofd had gezien. Hilarisch is zijn beschrijving van de gang van zaken als de SDM-commissie moest beslissen over subsidie aan een stichting van een van de leden. Dan ging het Verrijn Stuart even de kamer uit, zodat Sax kon beslissen. Of Sax ging even de kamer uit, zodat Verrijn Stuart de knoop kon doorhakken.

In mijn opiniestuk beschreef ik Democratie en Media als “een speeltuin voor activisten,” met speciale aandacht voor extreemlinkse hobby’s waar de grondleggers van Het Parool niets van moesten hebben. Terwijl SDM zichzelf juist beschouwt als de geestelijke erfgenaam van de Amsterdamse verzetskrant.

De “linkse speeltuin” draait komend weekeinde weer op volle toeren. SDM is een van de financiers van de “New World Summit” (pdf), een conferentie in Utrecht die volgens het in deze kring gebruikelijke Engelse koeterwaals is “dedicated to constructing ‘alternative parliaments’ for stateless political organizations that find themselves excluded from democratic processes.”

Centraal staat de autonome Koerdische beweging in de Syrische Rojava-gebieden, langs de grens met Turkije. Deze groepering verzet zich moedig tegen de beulen van ISIS, en moet altijd bedacht zijn op een mes in de rug door het Turkse regime van de islamist Erdogan.

Bleef het maar bij dit sympathieke doel. Helaas hebben de organisatoren van de New World Summit een zeer dubieuze bondgenoot voor de Koerden aangesleept. Een van de aangekondigde spreeksters (30 januari, “response by Leila Khaled”) is Leila Khaled. Deze Palestijnse cultfiguur was deelneemster aan twee vliegtuigkapingen in 1969 en 1970. Zij is lid van het Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), dat door de Europese Unie nog steeds wordt beschouwd als een terroristische organisatie.

Lang geleden allemaal? Vorig jaar op tournee in Zuid-Afrika beweerde Khaled (geheel in de geest van topambtenaar Yasmina Haifi en rapper Appa) dat ISIS “een zionistische Amerikaanse organisatie” is. Khaled verkondigde ook nog dat “de leiders van Boko Haram nog zionistischer zijn dan de zionisten” en dat “zionisten de hele wereld controleren”. Kortom, allerlei klassieke antisemitische complottheorieën verpakt in een “antizionistisch” jasje. Khaled’s recente uitspraken staan uiteraard niet vermeld in het programma van de New World Summit.

Khaled’s optreden wordt dus mede mogelijk gemaakt (pdf) door Stichting Democratie en Media. Dezelfde stichting subsidieerde vorig jaar de komst van het omstreden Knesset-lid Haneen Zoabi naar een herdenking van de Kristallnacht door voormalige Hamas-knuffelaars. Wonderlijk dat SDM zich nog steeds beroemt op het verzetsverleden van Het Parool, waarin de strijd tegen antisemitisme zo’n grote rol speelde.

Nourdin el Ouali geeft training op een cursus van EuroPal Forum.

Nourdin el Ouali, politiek leider van het islamitisch geïnspireerde Nida Rotterdam, reageerde heel boos op mijn blog van 8 januari, waarin ik stelde dat zijn partij steeds meer in het vaarwater van de Moslimbroeders raakte.

“U bent kwalijk bezig. Als er ook maar iets zou kloppen was dit nooit gebeurd,” twitterde El Ouali met een link naar een verslag van zijn toespraak op een conferentie van de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (NCTV). Toen ik hem vroeg wat er dan niet klopte aan mijn artikel, antwoordde El Ouali: “Al uw conclusies en suggestieve verdachtmakingen. Guilty by association tactieken etc. U kent mij niet, zoveel is duidelijk.”

Vorige week, op 20 januari, kwam er ook een officiële reactie op de website van Nida Rotterdam. Nieuwsgierig begon ik te lezen. De partij had immers 12 dagen de tijd genomen om de in mijn blog aangedragen en met links onderbouwde feiten te weerleggen.

Om een kleine greep te doen: Klopt het niet dat veel kaderleden van Nida Rotterdam actief waren binnen Milli Görüs, banden hebben met de bekeerlingenbeweging rond islamitisch centrum De Middenweg of deelnamen aan solidariteitsacties van Hamas? Helaas, het Nida-artikel ging er niet op in.

Was het dan niet waar dat El Ouali in 2011 woordvoerder was namens de Nederlandse opvarenden van de Stefano Chiarini, waarvan de aankoop was geregeld door Hamas-fondsenwerver Amin Abou Rashed? Het Nida-artikel ging er niet op in. Overigens was mijn blog op dat punt onvolledig. Volgens RTV Rijnmond was El Ouali in 2011 tevens coördinator van het Nederlands-Italiaanse schip.

Sprak El Ouali soms niet op 25 oktober 2015 op een dawah-conferentie van De Middenweg met als thema “Islam de onbegrepen levenswijze”? Was hij op 27 december 2015 niet een van de sprekers op een andere conferentie van De Middenweg, over een (wat mij betreft onwenselijk) verbod op salafisme? En keerde hij dan niet op 10 januari terug naar De Middenweg als spreker op een trainingscursus van het EuroPal Forum, waar hij na afloop op de foto ging met de Londense Hamas-activist Zaher Birawi? En ook met Ibrahim Akkari, vice-voorzitter van Europe Trust Nederland, vastgoedorganisatie van de Moslimbroeders die niet geheel toevallig ook eigenaar is van De Middenweg.

El Ouali met Hamas-activist Zaher Birawi en Nederlandse Moslimbroeder Ibrahim Akkari.

“Guilty by association” noemt El Ouali dit, maar in dit geval is het El Ouali zelf die zich associeert, niet als toevallige bezoeker maar als regelmatige spreker in een centrum van de Nederlandse Moslimbroeders. El Ouali associeerde zich ook zelf met EuroPal en Birawi, die beiden nauw zijn verbonden met de Moslimbroederschap en de steunbeweging voor Hamas, aldus onderzoeker Steven Merley in een recent bericht over de training in De Middenweg.

Nida Rotterdam weerlegt dus geen feiten. Wel ageert de partij tegen enkele zaken die niet in mijn artikel staan. Zo zou ik Nida hebben “geframed als staatsgevaarlijk” en zou ik goede bedoelingen van moslims afdoen als “takiyyah”. Laten nu uitgerekend de woorden “staatsgevaarlijk” en “takiyyah” juist niet in mijn artikel voorkomen.

Wie mijn blog regelmatig volgt, weet dat ik niet meedoe aan de kretologie rond “takiyyah”. Regelmatig heb ik benadrukt dat de Moslimbroeders in het Westen gewelddadige en terroristische tactieken hebben afgezworen en nog steeds krachtig afwijzen. Wel vind ik dat hun beweging een belemmering vormt voor de succesvolle integratie van moslims, wat volgens de AIVD op de langere termijn schadelijk kan zijn voor de democratische rechtsorde. Daarnaast heb ik grote bezwaren tegen de steun aan en de solidariteit met de antisemitische terreurbeweging Hamas.

Maar de alarmistische term “staatsgevaarlijk” heb ik dus nooit gebruikt voor de Moslimbroeders in Nederland, en ook niet voor NIDA Rotterdam. Dat El Ouali, ondanks iets wat ik nooit heb beweerd, mocht spreken bij de NCTV is dus geen bewijs dat mijn blog niet deugt. Zijn optreden daar verandert immers niets aan de door mij aangedragen feiten.

De kwalificatie “vage blogger” voor een oud-journalist, die 40 jaar heeft gewerkt voor respectievelijk Het Parool, Vrij Nederland, Amersfoortse Courant en Algemeen Dagblad, verandert evenmin iets aan de feiten. Ook de suggestie dat kritiek op Nida Rotterdam het gevolg is van “een financiële prikkel van een of andere lobby” verandert niets aan de feiten. Over “suggestieve verdachtmakingen” gesproken.

Abdullah West en Oukhtoukoum

Terwijl salafistische moskeeën in Eindhoven en Utrecht in opspraak raken door nauwe banden met jihadfinancierders uit Koeweit, haalt de Amsterdamse El Tawheed moskee de extremisten van dichterbij. Een groep jihad supporters rond bekeerling Abdullah West mag activiteiten ontplooien in de moskee.

In het nauw gebracht door een mogelijk verbod roepen salafistische voormannen om het hardst dat zij juist voorop gaan in de strijd tegen radicalisering en extremisme. Prominente moslims en islamistische organisaties (zowel uit salafistische kring als vanuit de Moslimbroederschap) schreven op 30 november 2015 een brief waarin zij de maatregel gevaarlijk noemden.

De Liga van Ahlus-Sunnah met o.a. ISOOK (Tilburg, vader Ahmad Salam), Al-Fitrah (Utrecht, zoon Suhayb Salam), Stichting Waqf (Al-Fourqaan Eindhoven), El Tawheed (Amsterdam) en Qaanitoen (Den Haag, Fawaz Jneid) gooide er op 11 december 2015 een eigen brandbrief overheen. De salafisten hebben zichzelf een bewijs van goed gedrag toegekend door de kalifaatstrijders van ISIS tot “Khawaaridj” te verklaren, extremisten die van de islam zijn afgedwaald.

Het regelmatig uitnodigen van sjeiks die tot jihad hebben opgeroepen of Joden gelijk stellen aan apen en varkens staat in schrille tegenspraak tot de zelfverklaarde gematigdheid. Ernstiger is dat enkele moskeeën in contact staan met Koeweitse geestelijken, die financiële steun verlenen aan Syrische jihadistische strijdgroepen.

Vorig jaar kreeg Osman al-Khamees een uitnodiging om te spreken op een salafistisch liefdadigheidsgala in Rijswijk. De Koeweitse sjeik was lid van een Raad van Supporters van de Syrische Revolutie, een comité in Koeweit dat salafistische brigades ondersteunde op het platteland rond Damascus, waar ze op hun beurt weer zijn gaan samenwerken met Jabhat al-Nusrah, de Syrische tak van Al Qaida.

De naam Al-Khamees komt voor in een studie (pdf) van Elizabeth Dickinson van het Brookings Instituut. Volgens datzelfde rapport is ook Mohamed Dawi lid van deze jihadsupportersclub. Dawi sprak in mei 2014 op een groot inzamelingscongres in Zaandam, georganiseerd door vader en zoon Salam.

Al-Fourqaan nodigde eind vorig jaar Waleed al-Tabtabae uit, eveneens bekend als jihadfinancier. Dickinson bevestigt dat Al-Tabtabae een bezoek bracht aan de mede door hem bewapende strijdgroepen. Door een foto te tonen van de sjeik met een Kalashnikov won de gemeente Eindhoven met glans een kort geding dat door Al-Fourqaan was aangespannen tegen het inreisverbod voor Al-Tabtabae en zes andere predikers uit het Midden-Oosten.

Vorige week onthulde AD journalist Yelle Tieleman dat Al-Fitrah nauwe banden heeft met de Revival of Islamic Heritage Society, een salafistische liefdadigheidsgroep in Koeweit, die eveneens betrokken was bij het financieren van Syrische gevechtsgroepen en zeven jaar (2008-2015) op een Amerikaanse lijst van terroristische organisaties heeft gestaan. De Koeweitse oud-minister Nayef al-Ajmi schreef volgens het AD bedelbrieven ten gunste van Al-Fitrah. Dickinson stelt dat de bewindsman eveneens jihadisten ondersteunde, onder meer Ahrar al-Sham dat inmiddels ook allianties is aangegaan met Jabhat al-Nusrah.

Ondertussen liggen bij El Tawheed de problemen dichter bij huis. De Amsterdamse moskee, het eerste salafistische centrum van ons land, kwam in 2002 in opspraak nadat opruiende en onverdraagzame preken waren opgenomen door actualiteitenrubriek Nova. In november 2004 bleek bovendien dat Mohammed Bouyeri, de terroristische moordenaar van Theo van Gogh, een regelmatig bezoeker was van de moskee. Onder druk van de overheid ging El Tawheed, net als andere salafistische centra, een meer gematigde koers volgen.

De dringende vraag is of dit allemaal lukt. De afgelopen twee jaar heeft de extremistische groep De Zuivere Aanbidding activiteiten kunnen organiseren in El Tawheed. Op het eerste gezicht is De Zuivere Aanbidding een vrome orthodoxe Facebook community, zoals er zo veel zijn in salafistisch Nederland. Schijn bedreigt hier want drie van de zes moderatoren zijn betrokken bij de pro-jihad beweging in Nederland. Eén van dit drietal heeft zich vorig jaar bij ISIS aangesloten.

Het gezicht van De Zuivere Aanbidding is “Admin West”, die vooral bekend staat als de bekeerling Abdullah West. Vrij Nederland schreef op 5 september 2015 dat hij als Keith R. voorkomt in het Context-dossier, het onderzoek dat vooraf ging aan het Haagse jihadproces.

“Abdullah West” was actief binnen de extremistische groepen Straat Dawah en Behind Bars. Volgens De Groene (voorjaar 2013) kent hij minstens vier jongeren die naar Syrië zijn afgereisd. In augustus 2014 kwam “Abdullah West” in het nieuws door zich te verheugen over de onthoofding door ISIS van de Amerikaan James Foley.

Volgens collega-extremist Shabir Burhani houdt “Abdullah West” zich tegenwoordig onder de naam “Ibrahiem Awwad” bezig met het beheren van geheime Facebook-groepen die propaganda voor ISIS bedrijven. Een van de andere Awwad-activiteiten is de jihadistische website Ansar Khilafah, waar hij bijvoorbeeld op 21 november 2015 een theologische rechtvaardiging plaatste van terreuraanslagen in het Westen.

In videos van De Zuivere Aanbidding maakte Keith R. reclame voor de activiteiten van zijn groep in de El Tawheed moskee. Samen met de in niqab gehulde “Admin Oukhtoukoum” kondigde “Admin West” in september 2015 een kinderpartijtje aan ter gelegenheid van het Offerfeest. Bijgevoegd waren foto’s van het kinderfeest van 2014, toen de groep kennelijk ook al bij El Tawheed mocht optreden. In juli 2015 stonden de opblaasbare springkussens eveneens klaar voor het Suikerfeest. Een dag eerder riep “Admin West” vanuit de bibliotheek van de moskee om geld te storten voor de reparatie van het moskeedak.

Daarnaast organiseerde De Zuivere Aanbidding op de laatste middag van 2015 een zusterdag.

Keith R. is niet de enige jihadsupporter bij De Zuivere Aanbidding. “Admin Ayubi” is Adil C. Hij stond eind vorige week voor de rechter in een jihadproces tegen drie mannen uit Arnhem en omgeving. Tegen hem werd twaalf maanden gevangenisstraf, waarvan vier maanden voorwaardelijk, geëist omdat hij zich schuldig zou hebben gemaakt aan “het overmaken van geld naar de jihadist Aykut K.

Abou Khattab Al Turkmani houdt de kinderen bezig bij El Tawheed. Sindsdien is hij op jihad.

“Admin Khattab” staat voor Abou Khattab Al Turkmani, de bedenker van Happylines Dawah, het schrijven van islamitische boodschappen in de lege plekken van treinkrant Metro. Met zijn islamitische missiewerk haalde hij in december 2013 zowel website De Ware Religie, het virtuele clubhuis van de Haagse jihadverdachten, als het weblog van antropoloog Martijn de Koning. Abou Khattab, aldus De Koning was in september 2013 een van de gasten van een voetbaltoernooi in Den Haag. Die gebeurtenis ging de boeken in als de “Slag bij Hondius” vanwege een heftige confrontatie tussen de politie en de Haagse groep waarvan leden een week eerder met een ISIS vlag hadden gezwaaid.

Op De Zuivere Aanbidding staat een foto van “Admin Khattab” die in 2014 de kinderen vermaakt met Koran-recitaties en het zingen van islamitische liederen. In het afgelopen jaar heeft Abou Khattab Al Turkmani echter nog niets bijgedragen aan de Facebook pagina. Dat kan ook moeilijk vanuit de Islamitische Staat. Uit een reactie blijkt namelijk dat hij tegenwoordig het achtervoegsel “Al Muhajir” gebruikt.

“Muhajir” betekent “immigrant”, een veelgebruikte bijnaam voor jihadisten. Inderdaad, afgelopen najaar ondertekende “Admin Khattab” een boodschap op zijn eigen Facebook pagina als “een trotse mujahid onder de schaduw van de khilafah”, of anders gezegd: “een trotse ISIS-jihadist”.

Snoepgoed, spelletjes en springkussens zijn uiteraard onschuldige zaken. Maar het gaat de leden van “De Zuivere Aanbidding” in eerste instantie niet om de kinderen. Wel krijgen ze als moskeegebruikers de kans om volwassen “broeders” en “zusters” voor hun zaak te interesseren.

Keith R. alias “Abdullah West” is een bekende bekeerling in Amsterdam. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat het bestuur van El Tawheed niet op de hoogte is van zijn extremistische activiteiten. Des te merkwaardiger is het dat hij letterlijk en figuurlijk speelruimte krijgt binnen deze moskee.