CarelBrendel.nl

Het extremistische groepje Shariah4Belgium blijft de aandacht trekken. Dit keer door een filmpje, waarin leider Abu Imran de vernietiging van het Atomium aankondigt. De Brusselse toeristenattractie is namelijk voorwerp van afgodenverering en moet dus — geheel in Talibanstijl — worden gesloopt. Een treffend staaltje van ‘theatraal verzet’, de term die de Nijmeegse antropoloog Martijn de Koning heeft bedacht voor hun werkwijze. Website GeenStijl had ook een mooie omschrijving: “Het rondreizende cabaretgezelschap van Sharia4Sesamstreet.” Je lacht je rot. Behalve als je in een zaaltje staat, waar ruim twintig shariadwepers razen en tieren en ‘ik breek je nek’ roepen tegen een Canadese schrijfster. Ook al niet om te lachen is de vondst van een Kalasjnikov AK-47 bij een sympathisant van dit groepje, de 23-jarige bekeerling Michaël D. De politie in Antwerpen heeft hem al weer op voorwaarden vrijgelaten, hoewel hij geen uitleg verschafte over de herkomst van dit wapen. (Hier een link naar het bericht uit De Standaard met enkele door deze zeloot op internet geplaatste filmpjes.)

Zelf had ik vorige week associaties met de anarchistische kraakbeweging. De ludiek bedoelde acties, het provoceren, het verstoren van vergaderingen, het intimideren van andersdenkenden, het dreigen met en toepassen van geweld, we hebben het allemaal al eens gezien in de hoofdstedelijke politieke onderwereld van de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw. Tot en met de leus ‘uw rechtsstaat is de onze niet’, die door Abu Imran uit de mottenballen wordt gevist, waarbij het anarchistische alternatief van de linksextremisten wordt ingeruild voor de sharia van de moslimextremisten. De redeloosheid en onverzoenlijkheid van kraker Jack en kraker Theo, de geestelijke leiders van de radicale krakers van de Staatsliedenbuurt, zie ik terug bij Abu Imran en zijn shariatuig.

We moeten deze groepjes niet overschatten, maar gezien het constante geflirt met terroristen als Osama bin Laden en Anwar al-Anlaki en het gezwaai met oorlogsvlaggen is er alle reden om hun retoriek ook niet te onderschatten. Het is te gemakkelijk om dit af te doen als cabaret, of om te bezweren dat het geen echte moslims zijn. Die standaardreactie bleef gelukkig achterwege in een van de beste beschouwingen, die ik de afgelopen dagen heb gelezen over de Shariah4-beweging. Het stuk is te vinden op de website Wij Blijven Hier, waar men de knokploegactie in De Balie benutte voor het opgraven van een interessant stukje zelfonderzoek. Abu Imran en zijn woestijn-Vlamingen zijn (wat mij betreft) niet representatief voor de gemiddelde moslim. Maar ze komen ook niet uit het luchtledige, zo kunnen we opmaken uit het artikel van de onbekende Belgische auteur. Het werd geschreven tijdens de opwinding over het leedvermaak, dat Shariah4Belgium etaleerde rond de ziekte en dood van de Vlaams Blok-politica Marie-Rose Morel. Ik ben zo vrij om hier de opvallendste citaten over te nemen.

“In plaats van om deze voorbeeldige — soenna — baardige – jonge militant te lachen of hem in de outlawpositie te duwen, zou men zich misschien beter afvragen waar en in welke verenigingen/instituten hij zijn ‘kennis van de ware Islam’ opdeed, in welke milieus hij zich tegenwoordig beweegt en waar hij zijn gretig opslorpende bewonderaars(ters) ronselt.”

“Al bij al val ik niet achterover van zijn boodschappen. Zo origineel zijn ze niet. Ik vind ze zelfs heel herkenbaar. Ik vind niet dat hij nooit gehoorde, wereldschokkende standpunten inneemt. Er zijn honderden van dit soort sprekers en gedachtegangen op YouTube terug te vinden, van dezelfde soort-strekking-baardige figuren, die met evenveel passie hun intolerantie spuien, veroordelen, bang maken, zeker van hun stuk en er vooral zeker van DE WARE ISLAM te verkondigen.”

“Er zijn ook voldoende moslims die niet de grote bek van Abu hebben, maar die zich stiekem wel kunnen vinden in deze straffe en zuivere taal. Misschien is het in het Arabisch met Engelse ondertiteling gewoon beter verteerbaar. Misschien komt het in het Antwerps plots te dicht bij eigen bed. En als blijkt dat er intussen ook een ‘Sharia for Holland’ bestaat, dat zijn fanclub zich blijkbaar uitbreidt, wat moeten we dan…? Een fatwa over één of andere afvallige vanuit Saoedi-Arabië heeft blijkbaar minder persoonlijke impact dan het moeten aanhoren dat het Marie Rose Morel was die zou branden in de hel of het bekogelen met eieren van wie volgens de shariamannen beter z’n bek zou houden.”

“Sharia, het kalifaat verkiezen boven door de mens ontwikkelde staatsvormen. Dat is voor wie iet of wat islam kent toch niet zo’n vreemde wens?? Kan het hem wat schelen hoe deze hypocriete maatschappij over hem denkt en die halfslachtige, huichelachtige broeders en zusters die zichzelf moslim durven noemen, maar die capituleren voor het vijandige systeem. Een systeem waarvan hij weet dat het niet beperkt blijft tot Amerika en Europa, maar ook de islamitische wereld in z’n greep heeft. Abu vindt troost bij Allah en bij de geschriften van de betrouwbare geleerden.”

“Ik probeerde me even in zijn gedachtegang te verplaatsen om aan te tonen dat hij niets nieuws zegt en dat iedere moslim wel dit soort predikers kent. De ene identificieert er zich mee en de andere houdt er zich ver van.”

“Sommigen lijken enkel te beseffen wat radicale islam inhoudt als die in eigen taal en dicht bij huis wordt verkondigd. Dan is het plots van ‘wij hebben daar niets mee te maken’. Nochtans zwemmen ze soms rond in dezelfde poel van verenigingen en stichtingen die misschien niet Abu Imran, maar wel dit soort ‘ware islam’ verspreiden en verdedigen. Niet zo baldadig gebracht uiteraard en zonder met eieren te gaan kogelen. Net iets voorzichtiger, want dit is erover, dit kan je niet maken. Wetende dat ze iedereen te vriend moeten houden, hun subsidies en erkenningen niet mogen kwijtspelen…”

“Dus broeders en zusters, vooraleer we anti-Sharia4Belgium/Holland groepjes oprichten en deze mannen afdoen als extreme zonderlingen, een te verwaarlozen minderheid… is het misschien raadzaam eens goed naar onszelf te kijken.”

“OK, we hebben niet allen de kamikaze neigingen om onszelf de strop om te doen zoals een Abu Imran. We weten wanneer we iets kunnen denken, maar uiteindelijk beter zwijgen. We hebben het fatsoen onze medeburgers niet voor het hoofd te stoten en een voldoende goede inborst om Marie-Rose Morel zielerust toe te wensen. Dewinter of een Wilders zou al iets moeilijker zijn. De gedachte dat dit hun verdiende loon is en dat Allah’s gerechtigheid toegeslagen heeft wordt al wat verleidelijker.”

“We distantiëren ons nu van hem. Maar eerlijk gezegd, meten we soms niet met twee maten en gewichten? Draaien en keren we niet met de wind zoals het ons uitkomt? Knikken onze knieën niet vooral omdat we weten welke consequenties er aan Abu Imran’s uitspraken voor onszelf kunnen vasthangen? Wat moeten we nu immers weer gaan uitleggen? Dat dit geen islam is, dat hij geen moslim is? Dit is wel degelijk islam, er zijn er meer die denken zoals hij en in sommige kringen zal hij geprezen worden om zijn moed.”

“Ik ben al veel dweperij met radicale islam tegen gekomen bij het rigoureus praktiserende gedeelte van de moslims en ‘verwijzingen naar geleerden’ die gelijkaardige stelllingen als een Abu innemen, natuurlijk in besloten kring, zonder dat het iemand lijkt te storen. Maar nu dit soort islambeleving echt aan onze voordeur staat en we ter verantwoording zouden kunnen geroepen worden, is het bij velen ’mijn naam is haas’.”

“Nu wordt er gegraaid en gescharreld in de islam om te uiten wat in eigen red-het-vel kraam past. ‘Ongehoord wat die man publiekelijk uit’. Terwijl het op nogal wat fora en bijeenkomsten gonst van dit soort ideeën, los van zijn specifieke uitspraak rond Marie-Rose Morel of de verstoring van een lezing.”

“Mensen lijken echt selectief blind en doof te zijn. Het radicale gedeelte, waar ze nooit degelijk tegen in gingen wordt nu gauw opzij geschoven. ‘Ik ben zo niet’. Alsof het daarover gaat… Abu Imran is vrees ik, slechts een symptoom van een veel diepere ziekte. Die van radicalisering….”

Hier valt weinig aan te voegen, behalve dat Wij Blijven Hier zichzelf heeft overtroffen met de plaatsing van deze bijdrage. Kritisch zelfonderzoek is immers het begin van alle vooruitgang. Het volledige artikel vindt u hier.